Liczne środki przedsięwzięto dla uniemożliwienia wykorzystania PGP. Jednak równie wiele osób poświęcało swój czas dla ich obejścia, dzięki czemu PGP uzyskało poniekąd status programu "podziemnego", a wypracowanie jego całkowitej legalności wymagało wiele cierpliwości i uporu. Chciałbym tu szczególnie podziękować Halowi Abelsonowi, Jeffowi Schillerowi, Brainaowi LaMachhia i Derekowi Atkinsowi z MIT za ich zdeterminowane działanie. Podziękowania należą się również Jimowi Bruce i Davidowi Litsterowi z administracji MIT oraz Bobowi Prior i Terry'emu Ehlingowiz z wydziału prasowego MIT. Dziękuję też całej grupie osób zajmujących się moją obroną w nie kończących sie jeszcze problemach prawnych. Od jakiegoś czasu przestałem nawet opowiadać dowcipy o prawnikach, mogąc poznać tak wiele pozytywnych przykładów ich pracy, zwłaszcza że wielu z nich poświęcało swój czas pro bono.
Doskonalenie PGP zmieniło się szybko w zdumiewające zjawisko społeczne, którego podłoże polityczne zainspirowało zbiorowy wysiłek wciąż rosnącej rzeszy programistów-ochotników.
Chciałbym też podziękować następującym osobom za wysiłek włożony w prace nad PGP. Pomimo że byłem autorem pierwszej jego wersji, wiekszość późniejszych rozszerzeń i udoskonaleń jest efektem zbiorowej pracy wielu ludzi, jedynie nadzorowanej przeze mnie jako kierownika projektu.
Branko Lancaster, Hal Finney i Peter Gutmann poświęcili wiele czasu i wysiłku włożonego w stworzenie PGP 2.0 i jego unixowych implementacji.
Hugh Kennedy przeniósł PGP na system VAX/VMS, Lutz Frank na Atari ST, a Cos Bosman i Colin Plumb na Commodore Amiga.
Przekładu PGP na inne języki dokonali: Jan-Loup Gailly (Francja), Armando Ramos (Hiszpania), Felipe Rodriguez Svensson i Branko Lancaster (Holandia), MiguelcAngel Gallardo (Hiszpania), High Kennedy i Lutz Frank (Niemcy), David Vinzetti (Włochy), Harry Bush i Marin Gabalis (Łotwa), Zygimantas Cepaitis (Litwa), Piotr Suszkow i Andriej Czernow (Rosja) oraz Alexander Smischlajev na Esperanto. Peter Gutmann zaoferował również przetłumaczenie na nowozelandzki angielski, ale w końcu postanowiliśmy pozostać przy amerykańskim.
Jean-Loup Gailly, Mark Adler i Richard B. Wales opublikowali kod kompresji ZIP oraz udzielili pozwolenia na jego wykorzystanie w PGP. Algorytm MD5 został opracowany i udostępniony jako jako własność publiczna przez Rona Rivesta. Szyfr IDEA(tm) został opracowny przez Xuejia Lai i Jamesa L. Massey'a w ETH w Zurychu, a pozwolenia na wykorzystanie w PGP udzielił Ascom-TEch AG.
Charlie Merritt udzielił mi rad co do przystosowania arytmetyki zmiennoprzecinkowej do potrzeb krytpografii publicznej, a Jimmy Upton dostarczył szybszych algorytmów mnożenia i mnożenia modulo. Thad Smith zaimplementował jeszcze szybszy algorytm mnożenia modulo. Zhahai Stewart podzielił się kilkoma przydatnymi uwagami na temat formatu PGP itp., na przykład więcej niż jednego identyfikatora użytkownika. Pomysł zaufanych sygnatorów kluczy podsunął mi Whit Diffie. Kelly Goen wykonał większość pracy w zakresie publikacji PGP 1.0.
Dużą pomoc w przy pisaniu PGP okazali również Colin Plumb, Derek Atkins i Castor Fu. Wysiłków nie szczędzili również Hugh Miller, Eric Hughes, Tim May Stephen Neuhaus i zbyt wielu innych, bym mógł ich sobie w tym miejscu przypomnieć. Pierwsza wersja MacPGP jest dziełem Zbigniewa Fiedorowicza.
Po wypuszczeniu PGP 2.0 wielu programistów przysłało uwagi o pluskwach i pomogło w przeniesieniu go na inne komputery. Jest ich zbyt wielu by dziękować tutaj każdemu z nich.